همه دردها از تو وخود نبینی                       همه نسخه ها در تووخود نخوانی 

 تویک لفظی اما طلسم عجایب                   دریغا که معنای خود راندانی

در این ذره بنهفته کیهان اعظم                    چودر سیم  تارمغنی ،اغانی

تویی آن کتاب صورتی که در وی                  نبشته همه رازهای نهانی

به گنجینه آفرینش بیند یش                      کدام دست گنجی بدین شایگانی

زمین و زمان برون از توحاشا                       توجان جهان هستی وجاودانی

توانسان و خود خدا در تومخفی                   ملک در تومحو وفلک در توفانی

من و هر كس كه در روي زمينيم        فداي خاك پاي مولا علي ايم

ازعلی آموزاخلاص عمل                                 شیرحق رادان منزه ازدغل

درغزابرپهلوانی دست یافت                               زودشمشیری برآوردوشتافت

اوخدو انداخت برروی علی                               افتخارهرنبی وهروصی

اوخدو انداخت بررویی که ماه                            سجده آردپیش اودرسجده گاه

درزمان انداخت شمشیرآن علی                          کرد او اندر غزایش کاهلی

گشت حیران آن مبارز زین عمل                         وزنمودن عفو ورحم بی محل

گفت:برمن تیغ تیز افراشتی                               ازچه افکندی مرابگذاشتی؟

آن چه دیدی بهتر از پیکارمن                            تاشدی تو سست دراشکارمن؟

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست                     تاچنین برقی نمود و بازجست؟

آن چه دیدی برترازکون ومکان                          که به ازجان بودوبخشیدیم جان؟

درشجاعت شیر ربانیستی                                  درمروت خودکه داندکیستی

رازبگشا ای علی مرتضی                                ای پس ازسوءالقضاحسن القضا

گفت:من تیغ ازپی حق می زنم                               بنده ی حقم نه مامورتنم

شیرحقم نیستم شیرهوا                                       فعل من بردین من باشدگوا

که نی ام کوهم زصبروحلم وداد                            کوه را کی دررباید تندباد؟

آنکه ازبادی رود ازجاخسی است                         زانکه بادناموافق خودبسی است

بادخشم وبادشهوت باد آز                                   برد او راکه نبود اهل نماز

کوهم وهستی من بنیاداوست                               ورشوم چون کاه بادم باداوست

جزبه باد او نجنبد میل من                                  نیست جزعشق احدسرخیل من

خشم برشاهان شه وماراغلام                               خشم را من بسته ام زیرلگام

تیغ حلمم گردن خشمم زده است                           خشم حق برمن چورحمت آمده است

علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را                          که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين                           به علي شناختم من به خدا قسم خدا را 

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند                               چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را

مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ                     به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن                         که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را

بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من                          چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا

بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب                             که علم کند به عالم شهداي کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان                           چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت                       متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را

بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت                         که ز کوي او غباري به من آر توتيا را

به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت                            چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را

و تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان                         که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم                          که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را

«همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي                     به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را»

ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب                         غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا